Iets waar ik niet echt bij heb stilgestaan is dat je wanneer je vertrekt, je ook afscheid moet nemen van alles en iedereen hier. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit serieus onderschat heb. Het enige waar ik bij stil stond is dat ik kost wat kost mijn droom zou najagen. Het contract dat ik getekend heb bij het ziekenhuis is voor twee jaar. Nadien heb je de kans om nog te verlengen, wat het ziekenhuis natuurijk graag heeft, want ze hebben veel tijd en geld in jou gestoken. 

'ja maar Liseke, het is toch maar voor twee jaar'. Dat zullen we dan wel zien na twee jaar. Het feit is dat ik nu alles moet verhuizen uit mijn appartementje in Tisselt. Alles wat ik heb, en bezit, in verhuisdozen moet proppen en bij ons moeke en vake moet zetten. Want er kan helaas maar 30kg mee op het vliegtuig naar Riyadh. Het voelt ergens toch wel redelijk permanent. Ik moet echt wel mijn leven gaan opbouwen in dat land.

Normaal gezien vertrok in 8 februari naar Riyadh, maar door een administratief probleem met mijn verpleegkundige registratie werd dit enkele weken uitgesteld. Mijn lieve zus had in tussentijd, zonder mijn weten, een afscheidsfeestje gepland voor familie, vriendinnen en vrienden. En ook mijn laatste werkdag in het UZ Brussel was er eentje om nooit te vergeten. Al de etentjes en café-bezoeken met de vriendinnen de laatste maand waren ook zalig! Het voelt alsof ik al een hele maand afscheid aan het nemen ben. Wat ga ik iedereen missen!

Weetje

éénmaal per jaar betaalt het ziekenhuis een vliegtuigticket naar het punt van oorsprong voor de internationale verpleegkundigen. Ik ben dus helemaal niet voor de volle twee jaar weg!

Fotogalerij