Twee maand later...

Ahlan!    أهلا!    Hey!

Eerst en vooral mijn excuses aan iedereen die regelmatig deze blog heeft geopend de afgelopen weken, maar geen nieuw blogbericht heeft gevonden. Het zijn ook hier zeer bewogen weken geweest. Zo schreef ik in mijn laatste blogberichtje twee maand geleden toen we nog maar 54 COVID19 besmettingen hadden, en dat ik dacht dat Saoedi-Arabië goed bezig was.. Nu zijn we ongeveer acht weken verder en ook hier zitten we ondertussen met 35.432 besmettingen en helaas 229 sterfgevallen.

Hoe is dit zo kunnen escaleren en wat waren de gevolgen voor het ziekenhuis, het land en mezelf? Ik weet dat iedereen de laatste weken al een overdosis aan corona-informatie heeft gehad, dus ik zal het kort proberen te houden. Zoals ik in mijn laatste blogbericht kort had geschreven was Saoedi-Arabië het eerste land in de wereld dat zijn grenzen volledig sloot van de buitenwereld. Dus ook Mekka werd volledig gesloten. Wat nog nooit in de geschiedenis is voorgevallen. Ook de shoppingcentra, evenementen, restaurants, scholen, moskeeën, etc werden gesloten. Dit was ongeveer acht weken geleden. We dachten dat we op de goede weg waren en we zo het virus vroegtijdig konden indijken. De cijfers bleven laag en enkel de mensen met symptomen werden getest. De enkele positieve gevallen die we hadden waren mensen die naar het buitenland waren gereisd, en die werden meteen twee weken in quarantaine geplaatst. Gedurende twee weken hadden we het idee dat we goed bezig waren. Tot er meer en meer mensen met symptomen zich aanmelden in de ziekenhuizen. Echter niet doodziek, maar het was duidelijk dat we het virus toch niet zo onder controle hadden. Het was opvallend dat er een groep was met een hoge infectie graad, en dat waren de buitenlandse arbeiders die vaak met veel samen in één accomodatie wonen en niet het geld hebben om naar het ziekenhuis te gaan. Na de twee weken zaten we aan ongveer 5000 besmettingen, een getal dat in een mum van tijd gestegen was. Om de verspeiding in te dijken en de besmette personen te stimuleren om naar het ziekenhuis te gaan werd gezondheidszorg gratis voor iedereen. De verwachte overrompeling van de ziekenhuizen bleef uit want het bleek dat de mensen met symptomen helemaal zo ziek niet waren. Vandaag zoals ik zei, 35.432 besmettingen, het resultaat van massale testingen bij grote groepen mensen, die vaak ook geen symptomen vertonen. Waardoor het sterftecijfer gelukkig laag is in verhouding met de besmettings graad.

Wat was het gevolg voor het ziekenhuis waar ik werk, en voor mezelf? Het ziekenhuis werd al snel gesloten. Hiermee bedoel ik dat alle niet dringende operatie's afgelast werden. Als ook alle onnodige consultatie's werden geannuleerd. De dringende consultatie's werden via telefoon of videogesprekken gehouden. Omdat de scholen gesloten werden en de kinderen thuis bleven was de kans dat ze ziek werden vele kleiner. Wat maakte dat het op de kinderafdelingen in ons ziekenhuis relatief rustig werd, en regelmatig verpleegkundigen mochten thuisblijven. Enkel onze chronisch zieke patiëntjes bleven nog over op de afdelingen. Ik was echter nog maar net gestart, en moest mijn proefperiode nog afmaken. Dus ik moest uiteraard elke dag aanwezig zijn op de afdeling om zo veel mogelijk te leren. Geen probleem uiteraard. Dagen gingen voorbij, en de COVID-situatie werd steeds acuter. Dus het ziekenhuis begon zich voor te bereiden op een mogelijke 'overrompeling'.
Zoals jullie ondertussen weten werk ik in het King Faisal specialist hospital and research center. Wat wil zeggen dat wij het ziekenhuis zijn in Saoedi-Arabië waar de koninkijke familie naartoe komt voor al hun medische behandelingen en ingrepen. De koninklijke familie ziet er hier lichtelijke anders uit dan in België. Waar in België de koninklijke familie uit 21 leden bestaat, bestaat de koninklijke familie in Saoedi-Arabië uit ongeveer 800 leden. De rekensom werd al snel gemaakt en we moesten op korte tijd zoveel mogelijk bedden vrij maken. Verder kan ik hierover niet veel meer kwijt op mijn blog. Maar het rechtstreekse gevolg voor mij was dat ik met heel mijn B1-team moest verhuizen naar een andere afdeling. En met het hele kinderziekenhuis, dat uit zeven verschillende afdelingen bestaat, moesten we verhuizen naar 1 afdeling met 29 bedden, A2. Dit wil zeggen dat we zoveel mogelijk van onze patiëntjes moesten zien te transferreren naar andere ziekenhuizen in de buurt. Na een week was dit gelukt voor alle afdelingen en bleven enkel de patiëntjes over die te onstabiel waren om getransfereerd te worden. Maar daar zaten we dan, met personeel van zeven afdelingen op een dienst. Er werd al snel een herverdeling gemaakt onder dit personeel. Er werd een groep gemaakt die op de COVID-afdeling moest gaan werken, een groep die werd opgeleid tot intensieve zorgen verpleegkundigen en een groep die op de kinderafdeling mocht blijven. Spannend, maar gelukkig mocht ik als 'nieuwe' op de kinderafdeling blijven met de niet-COVID patiëntjes. Ondertussen na enkele weken dubbel te hebben gestaan als nieuwe verpleegkundige, werk ik alleen en verzorg ik zelfstandig mijn eigen patiëntjes. Wat zeer vlot verloopt, en ik heb het erg naar mijn zin! Omdat we nog steeds met veel personeel zitten zijn we verdeeld in acht teams die elkaar afwisselen, en maar halftijds werken. Wat overeenkomt met twee dagen werken, zeven dagen thuis. 'Wauw super Lise!' zou je denken... Zoals jullie waarschijnlijk wel weten is thuis zitten in een lockdown helemaal niet zo super.... Zeker niet in een land waar je de kans nog niet hebt gehad om de stad te leren kennen, en je nieuw leven op te bouwen... Die negatieve gedachten heb ik zo snel mogelijk proberen om te zetten in postieve gedachten! Want dit is ook het geval voor de rest van de wereld, alsook voor mijn familie en vriendinnen in Belgie. Dus kop op, want ook deze situatie gaat na verloop van tijd voorbij gaan :-)

Hoe ik de vrije dagen doorkom? In het begin mochten we helemaal niet buitenkomen. Enkel binnen een bepaalde tijdsspanne, en enkel naar de dichtsbijzijnde supermarkt. Hier werd ook zeer streng op gecontroleerd, met een directe boete van 10000 SAR (5000 euro). Dus dan maar naar de winkel gegaan wanneer ik kon en zoals de rest van Belgie en de wereld aan het koken geslaan gedurende die weken. 'Eh Lise gij moogt nie zagen want gij zit in een warm land met een zwembad vlak naast u deur!' Ja inderdaad, maar het zwembad werd ook in de eerste weken 'gesloten', en we werden niet toegelaten om het zwembad te gebruiken. Als we dat toch deden volgde er persoonlijke sanctie's. Om ons nog meer te demotiveren werd het zwembad ook niet onderhouden en transformeerde ons zalig zwembad al snel in een moeras.. Nu, acht weken later zijn de maatregelen geleidelijk aan het afbouwen. Alle winkels zijn onder strenge voorwaarden open sinds vorige week woensdag. Als ook ons zwembad is gekuist!! :D Want de temperaturen stijgen hier ook naarmate het zomer wordt. Voorlopig zitten we met een gemiddelde dagtemperatuur van 40 graden. Dus gelukkig kunnen we terug gebruik maken van het zwembad. Verder hou ik me bezig met arabisch te leren, fotoboeken maken van afgelopen reisjes, etc. Koken met mijn huisgenote, spelletjes spelen met mijn huisgenote, want uiteraard maken we deze quarantaine samen mee in ons appartementje. Wat vaak voor grappige momenten zorgt. Gelukkig komen we heel erg goed overeen! Ook ben ik vorige week voor de eerste keer in lange tijd eens gaan shoppen. En nog eens buiten de perimeter van het ziekenhuis gekomen.

Ik heb nog heel veel te vertellen, maar dit hou ik voor een volgend blogberichtje! Bedankt aan iedereen die mijn de afgelopen twee maand eens berichtje heeft gestuurd of eens heeft gebeld. Jullie hebben er mee voor gezorgd dat ik er de positieve moed heb kunnen inhouden.

Maasalama !   مع السلامة !  Tot binnenkort!